Çocuk Olmaktı Hayalim

Şiir: Hüseyin Saray
Beste Taner Demiralp

Anne kokusuyla uyanmak isterim.
Hem öksüzüm, hem yetimim.
Kime derdimi söyleyeyim?
Gözümdeki yaşı kime sildireyim?
Üşüyen ellerimi kime vereyim?
Buz tutmuş kalbimi nerede ısıtayım?
Rabbimden ne olsun dileğim?

Her gün okula, başım önümde ,eğik giderim.
Anne babasıyla okula giden çocukları, utangaç gözlerle seyrederim
İçten içe yanar yüreğim.
Hani benim annem, hani benim babam, 9nerede nerede derim?
Sensin Rabbim tek sahibim.

Arkadaşlarım beslenmesinde yer poğaça börek.
Ben yerim utanarak kuru ekmek.
Harçlık isterken akrabalarımdan üzülerek
Yangın yerine döner yüreğim ezilerek.

Bayramlar gelir herkes neşe içinde.
Hani benim oyuncaklarım, çocukluğum , başımı okşayan annem babam nerede?
Tozlu ayakkabım yırtık elbisemle uçurtmanın kanadında hayallerimde.
Parklarınız vardır. Sizin çocuk parkları,
En çok orada yaralanır yüreğim.
Salıncakta oturur, beni sallayacak birini beklerim.
Düşerim, dizim kanar, yoktur bir üfleyenim.

Gittim anne babamın mezarına.
Kokladım güllerini. Sanki kokuları yanımda.
Yüzümü sürdüm topraklarına.
Başımı koydum kuruyan otlara.
Ellerime dikenler batsa da gözyaşlarımla suladım mezar taşlarını.
Melekler şahittir feryadıma.

Gece olmuş neyime,
Bir ninni, bir masal istedim.
Yok ki söyleyenim.
Küçük yaşta büyüdüm.
Çocuk olmaktı tek hayalim.
Çocukluğumu yaşamaktı tek dileğim.
Yorganı başıma çektim.
Bekledim, bekledim, bekledim.
Size kavuşacağım, elbet bir gün.
Henüz daha ölmedim. Henüz daha ölmedim.